REVISTA  EDICIONS  ESPANDIS  IMAGES  PARTENARIS  LIGAMS  CONTACTES  
Per un art poëtic occitan

Una granda beutat de la literatura d’Òc es sa cara de païs inacabat, de Far-West e rara pioniera. Tàntei escasenças mancadas, tàntei causas perdudas ò delembradas que l’escrivan s’atròba sovent coma constrench de la rebastir tota. Una grand beutat e un màger perilh : jamai nos estonarem de’n veire tant trabucar, abandonar l’òbra entamenada, se perdre dins lei deserts dau provincialisme ò bachassar dins lei paluns de l’enuei... A nòstra lenga demòra pauc de temps per se sauvar, e nòstreis energias, nòstra affeccion e afan quora se perdon fan paur o pietat.

Voudriam, en quàuquei paginas qu’an ges d’autra valor e amira que de primiera indica, dessenhar l’esbòç d’una carta d’aquest païs de letras e esperança - mostrar ai jóveis escivans occitans, tan valerós que numerós, un panorama de son terraire, e subretot denonciar a son atencion una tiera de dangiers, avencs e carrièras bòrnias que riscan de li far perdre temps e vòlha. Avertissem de quàuquei perilhs, e ren de mai ; quitam a l’inspiracion deliura de cadun, puei, a son engeni, quitament, çò que serà e farà son òbra, en tota estima e dignitat.

Notam en primier d’únei subjectes, ò sicut-erat, una manada de temas que conselham a nòstreis amics de defugir tant qu’o podràn, qu’escriga romans, poësia ò ensags. Son aquélei lei rompents mai gròs qu’amenaçan sa navigacion. Delembressiam jamai qu’un libre occitan ridicule fai pas rire mai plorar leis amaires vertadiers de la lenga d’Òc.

Laissatz ai bibliotecas de garas lo catarisme, la Crosada, Montsegur, Simon de Montfòrt e l’inquisicion e tótei aquéleis orrors.

Laissatz lei trobadors ai romanistas e ai letruts.

Abandonatz ai felibres l’enfança au vilatge e lo polit temps passat e lo papet que parlava tan ben lo patois e l’usina barrada e lo païs que morís que vòl viure e lo mesprètz de la lenga e lo senhal e tótei aquélei faribòlas.

Laissatz ai boy-scouts en quista de B.A. la dolor deis exilhats perduts dins lei corredors dau metro e l’elògi dei vertuts dau pòble. Que la causa siá clara, e jamai o direm pron que lo pòble nos enueia.

Laissatz donc ai guitarristas barbuts l’evocacion dei Camisards, Crocants, Barbets e àutrei Va-nu-pieds. Aquel atirament treble per lei desfachas a repeticion que rendon l’istòria occitana tan mediòcra, en mai de mostrar de causas psciologicas pron curiosas, vau ren per la literatura, subretot que lo mai beu de tòtei, lo celebre generau Gamelin, naissut a París de familha normanda, era pas occitan.

 

La matéria d’un libre es ren se detràs l’autor se destria pas l’òme - e un òme es lo mai sovent la soma de seis actituds davant lo monde, leis àutreis òmes e leis ideas. Aquí quàuquei biais que conselham de perdre, s’es possible :

L’òdi dau centralisme, dau parisenquitge, dau jacobinisme e dau cartesianisme.

Serà permès de se trufar de la França eterna solament quand serem estats capables de far autra causa, e de lo far mielhs.

Lo passadisme ò lo modernisme, e sei corrolaris, l’antipassadisme e l’antimodernisme.

Lo creire qu’a París existís una volontat diabolica d’aclapar e far desaparèisser la cultura d’Òc. Non, coneissem ben París e lei parisencs : an per n’autres ren que l’indifenréncia deguda a l’inexisténcia.

La confusion de la lenga e dau patois que vai sovent de cotria amb una ignorància fonsa de çò qu’es lo pòble. Lo solet biais d’escriure la lenga d’Òc, coma ela se parla es (fuguem realistas), de se tàise. I arribarem un jorn ? Bonaür.

Creire possible d’imitar Bodon - escriure dins un biais que se vòu fantastic ò kafkaïc de contes e faulas allegorics sus lo destin occitan. Desenganatz-vos : existís ges de destin occitan (ni gascon ni provençau...), lo fantastic es lo mai escabissós de tótei lei genres, e lo conte ò la faula demandan tròp d’esperit per que lei letras d’Òc o posquèsson averar un jorn. Amen.

 

NOTA BENE, ò de l’ingrtatitud.

L’edicion occitana, libres e revistas, es a l’ora d’ara subvencionada largament per l’Estat, lei departaments, regions e comunas. Nòstrei autors, institutors, professors, son tótei fonccionaris de la Republica. Lei pregam doncas de laissar au vestiari son anticentralisme un pauc neci e sovent mecanic, e de pas mòrdre la man que lei noirís.

 

Dos conseus enfin positius.

L’art d’escriure, coma tota causa s’apren, e s’apren amb dolor, temps e bons libres. Recomendam Loïs Aliberrt, e lei obratges teorics e practics de Robert Lafont e Pèire Bec, per formar la lenga. Per l’educacion tant importanta dau jutjament seràn pusleu lei classics francès dei sègles XVI, XVII e XVIII, pusleu que Frederic Mistrau (per lei tradicionaus) ò James Joyce (per lei modernistas d’entre nòstrei amics).

Pòt semblar util, ais armas benevolentas de legir un pauc, tanben, de literatura d’Òc, mai pas de tròp per pas se gastar lo gost ni degalhar lo temps preciós degut a la creacion. Aquesta, la literatura occitana, es pron abondosa, e se pòt e se deu pas tot legir. Conven de far la tria. D’un biais mai precís recomendam de fugir leis autors que serián jamai estats legits s’aguèsson agut l’onetstat d’escriure en francés, en luega d’estremar sa nullitat sota de pelhas dialectalas. Lei Niçards nos perdonaràn donc un juste mesprètz per son illustrisme Rancher, e leis Agenés de getar au fuec son abominable Jasmin, e leis àutrei sei tan flàquei glòrias localas.

 

Quàuquei menudalhas destinadas ai supporters dau modernisme en literatura.

Lo jazz e lo Rock’n Roll e lo Rasta e lo demai an rejonch dins lei botigas de brocanta leis armoniums preconciliaris - lo feminisme e la sodomia son plus de mòda - la revolucion ni mai - la dròga es venguda una foliá ben borgesòta - la guerra d’Argeria vau pas leis aventuras de l’oncle Picsou - la literatura d’America latina es ben enujosa -l’occitanisme es l’apoteòsi dau kitsch - ai ! ai ! ai !...

Bernat Manciet nos donèt un jorn amb Lo Gojat de novémer lo darrier dei grands libres de la tuberculòsi, en un moment que la causa era encar possibla amb aquò. Lo libre dels grands jorns, de Joan Bodon, fuguèt un bon roman dau cancer, quand lo cancer existissiá. Es ara temps qu’un deis nòstreis autors nos done un roman-sida, mai faudrà faire leu, qu’entre dos ans serà tròp tard.

Lo ministèri de la cultura a recensat 40 000 grands poëtas en França. L’article, tròp abondós sus lo mercat s’atròba desvaluat un pauc. Recomendam la pròsa.

 

ULTIMA VERBA

A !...lei gaugs de l’escriure...quau lei sauprà contar e recomptar... Tant i a que conselham e reconselharem longamai a nòstreis amics que vòlon capitar dins sa vida e lei letras, leis afars dau còr e aquélei de l’esperit, de defugir lo perilhós mestier e redibitòri d’institutor.

 

M.Miniussi in "Amiras" n°19, 1989

 

Plan del siti | © revista OC | AVATAM Studio